Μένανδρος

Ο Μένανδρος, εδιάβασα, το ’πε πολλές φορές:

φορτίον είναι η γυνή γεμάτο συμφορές.

Μεστὸν κακῶν πέφυκε φορτίον γυνή.

Μένανδρος, Γνώμαι μονόστιχοι            

                             

Δημόκριτος

Ζωή χωρίς κατάνυξη, γιορτές και ευωχία

είναι δρόμος ατέλειωτος χωρίς τα πανδοχεία.

 Βίος ἀνεόρταστος μακρὴ ὁδὸς ἀπανδόκευτος.

Δημοκρίτου Αποσπάσματα, 230, ΣΤΟΒ. IIΙ 22.       

Ξενοφάνης

Εάν ποτέ ζωγράφιζαν τα ίδια τα βόδια

με τέσσερα θα έκαναν και το θεό τους πόδια.

Ἀλλ’ εἰ χεῖρας ἔχον βόες <ἵπποι τ’> ἠὲ λέοντες ἤ

γράψαι χείρεσσι καὶ ἔργα τελεῖν ἅπερ ἄνδρες,

ἵπποι μέν θ’ ἵπποισι, βόες δέ τε βουσὶν ὁμοίας καί

<κε> θεῶν ἰδέας ἔγραφον καὶ σώματ’ ἐποίουν

τοιαῦθ’ οἷόν περ καὐτοὶ δέμας εἶχον <ἕκαστοι>.

Ξενοφάνης, Αποσπάσματα, 15.

Αντισθένης

Όταν λοιπόν ονείδισαν κάποιοι τον Αντισθένη

ότι συναναστρέφεται με άνθρωπους κακούς

«και οι γιατροί ευρίσκονται με άρρωστους εν γένει»

τους αποκρίθηκε, «αλλά δεν έχουν πυρετούς».

                                            

Ὀνειδιζόμενός ποτ’ ἐπὶ τῷ πονηροῖς συγγενέσθαι,

«καὶ οἱ ἰατροί,» φησί, «μετὰ τῶν νοσούντων εἰσίν, 

ἀλλ’ οὐ πυρέττουσιν.»

Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων, Βιβλίον 6, Αντισθένης 6.

Αρίστιππος

Απ’ τον πατέρα ζήτησε λεφτά ένα μπαούλο

για να δεχτεί ο Αρίστιππος το γιο του στο σχολείο.

«Μ’ αυτά που μου εζήτησες μπορώ να πάρω δούλο».

«Αγόρασε», τ’ απάντησε, «και τότε θα ’χεις δύο».

Συνιστάντος τινὸς αὐτῷ υἱὸν ᾔτησε πεντακοσίας 

δραχμάς· τοῦ δ’ εἰπόντος, «τοσούτου δύναμαι 

ἀνδράποδον ὠνήσαθαι, «πρίω,» ἔφη, «καὶ ἕξεις δύο.»

Διογένης Λαέρτιος, Βιβλίον 2, Αρίστιππος, 72.

Σωκράτης

-Να παντρευτεί κανείς, τι λες, ή λεύτερος να ζήσει;

- Ό,τι κι αν κάνει, σίγουρα, θα το μετανοήσει.

Ἐρωτηθεὶς πότερον γήμαι ἢ μή, ἔφη, 

«ὃ ἂν αὐτῶν ποιήσῃς, μεταγνώσῃ.»

Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων, Βιβλίον 2, Σωκράτης 33

Ανάχαρσις

Είς Έλλην τον ονείδιζε πως είναι απ’ τη Σκυθίαν

και του ’πεν ο Ανάχαρσις αμέσως κατευθείαν:

«Για μένα είναι όνειδος, μου λέγεις, η πατρίδα

εσύ είσαι της πατρίδας σου όπως θωρώ και είδα».

Ὀνειδιζόμενος ὑπὸ Ἀττικοῦ ὅτι Σκύθης ἐστίν, ἔφη,

«ἀλλ’ ἐμοῦ μὲν ὄνειδος ἡ πατρίς, σὺ δὲ τῆς πατρίδος.»

Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων, Βιβλίον 1, Ανάχαρσις 205

Ν’ ακούσει τον καλούσανε έναν που εμιμείτο

της αηδόνος τη φωνή, τι άριστος που ήτο.

Όμως ο Αγησίλαος ηρνείτο επιμόνως:

«Έχω ακούσει τη φωνή αυτής της αηδόνος».

Τοῦ δὲ μιμουμένου τὴν τῆς ἀηδόνος φωνὴν ἀκοῦσαι  

παρακαλούμενος παρῃτήσατο  φήσας «αὐτᾶς  

ἄκουκα πολλάκις.»

Πλουτάρχου Ηθικά, Αποφθέγματα Λακωνικά, Αγησίλαος 58.

Διογένης

Ο Διδύμων επάσχιζε – μοιχός ήταν ο τύπος –

το μάτι ενός κοριτσιού να γιάνει ο κακομοίρης.

«Πρόσεξε», του εφώναξε ο Διογένης, «μήπως

γιατρεύοντας τον οφθαλμόν την κόρη διαφθείρεις».

Πρὸς Διδύμωνα τὸν μοιχὸν ἰατρεύοντά ποτε κόρης 

ὀφθαλμόν, «ὅρα,» φησί, «μὴ τὸν ὀφθαλμόν τῆς 

παρθένου θεραπεύων τὴν κόρην φθείρῃς.»

Διογένης Λαέρτιος, Βιβλίον 6, Διογένης, 68